Niedźwiedź Bruno – Dzień bez kłamstw

W lesie nastał nowy dzień. Słońce rozświetlało polanę, ptaki śpiewały w koronach drzew, a zwierzęta budziły się do swoich codziennych zajęć. Lis Karol, jak zwykle, wstał w dobrym humorze i ruszył na spacer, gdy nagle usłyszał wołanie Wiewiórki Weroniki.

– Karolu, Karolu! – zawołała, podbiegając do niego z szerokim uśmiechem. – Zrobiłam dla ciebie wianek z liści i kwiatów!

Weronika dumnie podała mu swoje dzieło. Było kolorowe, ale dość nierówno splecione, a kilka kwiatków już zaczynało więdnąć i traciło swoje kolory.

– Podoba ci się? – zapytała z nadzieją.

Karol zawahał się. Nie chciał sprawić Weronice przykrości, więc z uśmiechem skinął głową.
– Oczywiście! Jest… naprawdę wyjątkowy! – powiedział, choć w rzeczywistości nie był zachwycony.

Weronika klasnęła w łapki z radości.
– Cieszę się! Jeśli chcesz, mogę zrobić ci jeszcze jeden!

– Tak, tak, jasne! – powiedział szybko Karol i pospiesznie pożegnał się, odchodząc w głąb lasu.

Chwilę później, na polanie, Niedźwiedź Bruno zwołał wszystkich mieszkańców lasu.

– Przyjaciele, mam propozycję! – ogłosił donośnym głosem. – Zróbmy dziś „Dzień bez kłamstw”!

– Dzień bez kłamstw? – powtórzyła zaskoczona Weronika.

– Tak – potwierdził Bruno. – Przez cały dzień mówimy tylko prawdę. Bez oszukiwania, bez wymigiwania się. To na pewno dobrze wpłynie na każdego z nas.

Większość zwierząt zgodziła się entuzjastycznie. Tylko Karol poczuł niepokój.

– Tylko prawda? Przez cały dzień? – zapytał ostrożnie, trzymając wianek w łapkach.

– Tak, Karolu – odpowiedział Bruno z uśmiechem. – To będzie dla nas wszystkich dobra lekcja.

Karol postanowił, że mimo wszystko spróbuje.

Pierwsza próba przyszła szybko, gdy spotkał Srokę Sabinę, która z dumą prezentowała swoje nowe gniazdo.

– Karolu, co o nim myślisz? – zapytała z nadzieją.

Lis spojrzał na konstrukcję, która wyglądała dość… chaotycznie. Przez chwilę chciał powiedzieć coś miłego, ale przypomniał sobie o Dniu bez kłamstw.

– Szczerze mówiąc, Sabino, widziałem solidniejsze gniazda – przyznał.

Sabina zmrużyła oczy, ale po chwili skinęła głową.

– Masz rację. Może dodam więcej gałązek. Dzięki, Karolu! – powiedziała, wracając do pracy.

Karol odetchnął z ulgą.
– To całkiem łatwe – pomyślał.

Kłopoty zaczęły się później, gdy Jeż Jacek przypomniał Karolowi o pewnej obietnicy.

– Karolu, mogę liczyć na twoją pomoc? Obiecałeś mi wczoraj, że przyjdziesz naprawić płotek! – zawołał jeżyk.

Lis zawahał się. Wczoraj powiedział to tylko po to, żeby szybko zakończyć rozmowę i nie miał zamiaru pomagać.

– No… tak, Jacku. Obiecałem, ale wtedy nie myślałem, że będę miał tyle pracy… – próbował się tłumaczyć.

Jacek spojrzał na niego z wyrzutem.
– Karolu, jeśli nie chciałeś pomagać, mogłeś po prostu powiedzieć prawdę.

Lis poczuł się nieswojo.

– Masz rację, Jacku. Przepraszam. Pomogę ci teraz, jeśli jeszcze tego potrzebujesz – powiedział z pokorą.

Po południu Karol, zmęczony swoją nową rolą, poszedł do chatki Bruna. Niedźwiedź właśnie przygotowywał stos miodowych słoików dla swoich przyjaciół.

– Bruno, dlaczego wpadłeś na ten pomysł? – zapytał Karol. – To trudniejsze, niż myślałem.

Bruno uśmiechnął się ciepło.

– Karolu, czasem wydaje nam się, że kłamstwo pomaga uniknąć problemów. A czasem kłamiemy, bo nie chcemy kogoś urazić. Ale prawda, choć bywa trudna, buduje zaufanie – powiedział.

Lis zamyślił się.
– Co jeśli kogoś zranisz prawdą?

– Jeśli mówisz prawdę z życzliwością, większość zwierząt doceni twoją szczerość – odpowiedział Bruno.

Karol przypomniał sobie o Weronice i jej wianku. Wcześniej nie chciał jej sprawić przykrości, ale teraz zrozumiał, że powinien być z nią szczery.

Poszedł więc do wiewiórki, która właśnie kończyła pleść kolejny wianek.

– Weroniko… chciałem ci coś powiedzieć – zaczął nieśmiało.

– Tak, Karolu? – zapytała radośnie.

– Twój wianek był piękny, bo zrobiłaś go z serca. Ale szczerze mówiąc, był trochę nierówno spleciony i kilka kwiatków szybko zwiędło. Nie chciałem cię urazić, dlatego wcześniej skłamałem – przyznał lis.

Weronika spojrzała na niego, a potem na swój wianek.

– Och… to dobrze, że mi to mówisz. Może powinnam wybierać trwalsze kwiaty? – powiedziała po chwili namysłu.

– To świetny pomysł! Mogę ci w tym pomóc. – powiedział Karol z uśmiechem. 

– Dziękuję Karolu, to naprawdę miłe. – odpowiedziała.

Pod wieczór zwierzęta zebrały się wokół wielkiego dębu, by podsumować Dzień bez kłamstw.

– Jak wam minął ten dzień? – zapytał Bruno.

– Było trudno, ale nauczyłam się, że szczerość pomaga mi poprawić moje błędy – powiedziała Sabina.

– A ja zrozumiałem, że lepiej od razu mówić prawdę, zamiast obiecywać coś, czego nie zamierza się zrobić – dodał Jacek.

Karol również zabrał głos.

– Przyznam, że na początku myślałem, że kłamstwa mogą czasem chronić uczucia innych. Ale dziś zrozumiałem, że szczerość – wypowiedziana z życzliwością – jest zawsze lepsza – powiedział z uśmiechem.

Bruno pokiwał głową zadowolony.

– Pamiętajcie, przyjaciele, że choć kłamstwo może wydawać się łatwiejsze, to prawda zawsze prowadzi do lepszego zrozumienia i silniejszych więzi.

I tak Karol nauczył się, że szczerość to nie tylko obowiązek, ale też sposób na budowanie prawdziwych przyjaźni. Od tego dnia starał się mówić prawdę – ale zawsze z życzliwością.