Szymańscy na wsi – Sekret na poddaszu

Deszcz bębnił rytmicznie o dachówki, a wiatr poruszał zasłony w salonie, wpuszczając do środka chłodne, wilgotne powietrze. To był dzień stworzony do nicnierobienia — ale dla rodzeństwa Szymańskich taki stan rzeczy po prostu nie istniał.

Antek leżał do góry nogami na fotelu i próbował ułożyć na nosie wszystkie dostępne guziki z babcinego pudełka. Jakub, skupiony jak zawsze, rozstawił domino w kształcie ósemki i z zadowoleniem obserwował, jak kostki przewracają się z matematyczną precyzją. Julka siedziała przy kuchennym stole, wertując książkę o podróżach morskich i co kilka minut przeciągle wzdychała — jakby chciała wypłynąć gdzieś dalej niż tylko do drugiej strony kuchni.

Wtedy odezwała się babcia Zosia, wycierając dłonie w fartuch:

— Może… zajrzycie na strych? Pełno tam starych rzeczy. Może coś odkryjecie?

Julka zerwała się z miejsca natychmiast.
— Naprawdę możemy?

— Tylko nie zrzucajcie walizki z górnej półki, bo spadnie na starą lampę!

Antek już był w drodze po latarki.

— Ekspedycja czas zacząć! Operacja: Stare Skarby Pod Dachówką!

Strych babci Zosi był jak kapsuła czasu. Pachniało tam kurzem, drewnem i czymś słodkim, jakby w powietrzu unosił się duch suszonych jabłek i gofrów sprzed lat. W blasku latarek lśniły stare walizki, kosze z zabawkami sprzed dekad i kartony z tajemniczymi napisami „nie ruszać (chyba że trzeba)”.

Jakub od razu zagłębił się w przeglądanie książek. Julka otwierała teczki z wycinkami gazet i zapiskami z dawnych lat. Antek natomiast walczył z ogromną zasłoną, która przewróciła się na niego jak duch z wakacyjnego filmu.

— Tu nic nie ma… poza zakurzonym kurzem — mruknął.

Aż nagle coś przykuło jego uwagę — spod ciężkiej skrzyni wystawała niewielka, drewniana szkatułka. Zamek był stary, a wieko ozdobione rzeźbieniem w kształcie motyla. Antek zawołał rodzeństwo. Julka uniosła wieko ostrożnie, jakby otwierała skrzynię z sekretami przeszłości.

W środku leżały pożółkłe listy, zakładki do książek, kilka znaczków i plik starych fotografii. Jedno ze zdjęć przedstawiało chłopca w kraciastej koszuli i z rozczochraną grzywką. Stał przed domem do złudzenia przypominającym dom babci Zosi.

— Czy to nie… ten dom? — zapytała Julka cicho.

Jakub przeanalizował zdjęcie uważnie.
— Ten sam płot. Ten sam stół pod jabłonią. Ale kim jest ten chłopiec?

Na odwrocie zdjęcia ktoś napisał odręcznie:
„Lato ’93”

— To było trzydzieści lat temu — szepnął Jakub.

Antek wytrzeszczył oczy.
— Duch chłopca! Przeszłość wzywa!

— Albo po prostu ktoś z rodziny — poprawiła go Julka, choć sama poczuła, że odkrywają coś ważnego.

Przeglądali kolejne zdjęcia: chłopiec nad rzeką z kijem udającym wędkę, ze świnką morską na kolanach, przytulony do wujka Stefana, babci i dziadka.

Jakub zbiegł na dół po rodzinny album. Przewracał kartki, porównywał twarze. I nagle stanął wyprostowany.

— To nasz tata.

Julka spojrzała raz jeszcze.
— Rzeczywiście… te brwi!

— I ta koszula, którą kiedyś pokazywał, mówiąc, że złapał w niej swoją pierwszą rybę! — przypomniał Antek.

Z bijącymi sercami i pudłem pełnym wspomnień zeszli na dół. Babcia Zosia właśnie kroiła chleb.

— Babciu! Kto to? — zapytała Julka, podając zdjęcie.

Babcia spojrzała i uśmiechnęła się ciepło.
— To wasz tata. Miał wtedy osiem lat. Dorastał tutaj, biegał po tych samych ścieżkach co wy. O matko… jak on kochał wtedy przygody.

— Tata?! — Antek otworzył szeroko oczy.
— Z włosami jak szopa?

— I nogawkami w skarpetkach? — dodał Jakub.

Babcia zaśmiała się serdecznie.
— Tak. I to był najbardziej pomysłowy chłopiec pod słońcem. Miał tajną kryjówkę pod gruszą, gdzie trzymał „bardzo ważne dokumenty”: papierki po lodach, rysunki kucyków z rakietowymi kopytami i bilety z autobusów. A raz… dał jeżowi dom z pudełek po butach. Nazwał go Generał Kolec. Przez trzy dni nosił mu listki sałaty, aż jeż zdecydował, że jednak woli żyć w krzakach.

— Dlaczego nam o tym nie mówił?! — oburzył się Antek.

— Bo dzieciństwo często ukrywa się w pamięci. Ale dobrze, że je odnaleźliście — powiedziała babcia z uśmiechem.

Wieczorem tata wrócił do domu z koszykiem pełnym zakupów. Zatrzymał się w progu, gdy zobaczył rozłożone na stole swoje stare zdjęcia i dzieci z minami śledczych.

— Co wy tu kombinujecie?

— Kim był Generał Kolec? — wypalił Antek.

Tata spojrzał na zdjęcie. Uśmiech rozlał mu się po twarzy.
— A więc… odkryliście skrzynkę. Znacie moje największe sekrety.

— Tylko część — odpowiedziała Julka. — Ale planujemy więcej odkryć.

— Chcemy znaleźć mapę skarbów z twojej kryjówki! — dodał Antek z entuzjazmem.

Tata zamyślił się i z nutką tajemnicy powiedział:
— Ta mapa może jeszcze istnieje. O ile nie zjadła jej myszka…

Jakub otworzył swój zeszyt i notował już kolejną misję:
„Cel: odnaleźć mapę skarbów taty. Lokalizacja: okolice gruszy. Ryzyko: średnie. Potencjał przygody: ogromny.”

Wieczorem cała rodzina usiadła na werandzie. Tata opowiadał o swoich dawnych pomysłach — o latającym rowerze, o próbach ucieczki na pontonie z plastikowej wanienki i o tym, jak zgubił but w mrowisku.

— Czyli ty też byłeś… taki jak my? — zapytał Antek.

Tata uśmiechnął się.
— Dokładnie taki. Z tą różnicą, że nie miałem takich pomocników jak wy.