Dzień był gorący, a słońce świeciło tak mocno, że nawet jaszczurki szukały cienia pod liśćmi. Czwórka przyjaciół wracała ze szkoły dinozaurów, powoli wspinając się na Wielką Skałę Zabaw. – Nie wierzę, że naprawdę to powiedziała… – westchnęła Kika, żółtozielona welociraptorzyca, idąc szybkim krokiem. – Powiedziała. I to bardzo poważnie – odpowiedział Taro, szaroniebieski triceratops, unosząc wysoko głowę. – Za trzy dni… wielki sprawdzian… – mruknął Dono, brązowy ankylozaur, ciągnąc ogon po ziemi. Rexi, czerwonawy tyranozaur, szedł na końcu z szerokim uśmiechem. – Eee tam, nie ma się czym przejmować. I tak wszystko wiem! – rzucił beztrosko. Pani Stego, ich nauczycielka, ogłosiła dziś, że za trzy dni odbędzie się wielki sprawdzian…

Poranek na Wielkiej Skale Zabaw zapowiadał się wspaniale. Słońce świeciło jasno, rozświetlając dolinę, a wiatr bawił się liśćmi drzew, wirującymi w powietrzu jak zielone motyle. Na szczycie skały zebrała się czwórka przyjaciół: Kika, żółtozielona welociraptorzyca, podskakiwała z ekscytacją; Taro, szaroniebieski triceratops, rysował coś patyczkiem na piasku; Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami, leżał na ciepłym kamieniu; a Rexi, czerwonawy tyranozaur, przeciągał się i ziewał głośno. – Mam pomysł! – zawołała Kika, robiąc przewrót. – Zróbmy dziś zawody! W różnych dyscyplinach! – Świetny pomysł! – ucieszył się Taro. – Zaraz narysuję plan! Dono uniósł głowę. – Byle nie za szybko… ja wolno biegam – mruknął z uśmiechem. Rexi natychmiast się ożywił.…

Poranek na Wielkiej Skale Zabaw był pełen życia. Ciepłe promienie słońca powoli wspinały się po zboczach skały, a lekki wiatr poruszał liśćmi wysokich drzew, szeleszcząc jak szept. Na szczycie siedziała czwórka przyjaciół: Taro, szaroniebieski triceratops, rysował coś patyczkiem na piasku; Kika, żółtozielona welociraptorzyca, ćwiczyła skoki; Rexi, czerwonawy tyranozaur, podnosił wielki kamień, chwaląc się swoją siłą; a Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami, siedział spokojnie, wpatrując się w dal. – Mam pomysł! – zawołała Kika, robiąc przewrót w powietrzu. – Pójdźmy dziś do Doliny Wysokich Liści! Słyszałam, że rosną tam liście tak wielkie, że zasłaniają niebo! – I może znajdziemy kamienie z dziwnymi wzorami! – dodał Rexi z błyskiem w oku.…

Poranek nad Wielką Skałą Zabaw zaczął się jak zwykle – od śpiewu ptaków i ciepłych promieni słońca, które powoli ogrzewały kamienie. Na szczycie skały siedzieli Taro, szaroniebieski triceratops, Kika, żółtozielona welociraptorzyca, oraz Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami. Rozmawiali o tym, co dziś będą robić. – Chciałbym dokończyć moją mapę okolicy – powiedział Taro, rysując patyczkiem w piasku. – A ja chcę pobić mój rekord w wyścigu dookoła skały! – oznajmiła Kika, podskakując z ekscytacją. Dono przeciągnął się leniwie. – Ja… marzę o spokojnym dniu. Może poleżę na ciepłym kamieniu i policzę chmury. Wtedy Rexi, czerwonawy tyranozaur, wybuchł: – Dlaczego nigdy nie robimy tego, co JA chcę?! – ryknął, tupiąc…

Poranek na Wielkiej Skale Zabaw był leniwy i spokojny. Słońce wspinało się powoli po niebie, ogrzewając skały i liście, które połyskiwały w porannym świetle. Z wiatrem płynął zapach mokrej ziemi, a nad doliną krążyły pterodaktyle, rysując cienkie linie na błękitnym niebie. Na szczycie pojawił się Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami. Szli za nim Kika, żółtozielona welociraptorzyca, i Rexi, czerwonawy tyranozaur. Dono niósł coś ostrożnie na grzbiecie – duży, gładki kamień, który delikatnie błyszczał w promieniach słońca. — Dono! — zawołała Kika, podbiegając. — Co to jest? Skąd go masz? Do czego służy? Dono uśmiechnął się tajemniczo i położył kamień na płaskiej skale. — To mój kamień relaksacyjny — odpowiedział…

Wieczór przed pierwszym dniem szkoły był cichy i pełen oczekiwania. Na Wielkiej Skale Zabaw czwórka przyjaciół siedziała razem, patrząc na zachodzące słońce, które barwiło niebo na pomarańczowo i różowo. Taro, szaroniebieski triceratops, rysował patyczkiem coś w piasku. Była to dokładna lista rzeczy potrzebnych na jutro: „liść-plecak, patyczek do rysowania, kamyk na szczęście…” Kika, żółtozielona welociraptorzyca, skakała wokół niego, machając ogonem i opowiadając swoje plany. — Jutro zrobię zawody na przerwie! — wołała. — Kto szybciej obiegnie całą skałę! I kto najdalej skoczy! I może… może będzie konkurs na najgłośniejszy ryk! Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami, siedział na ciepłym kamieniu i patrzył zamyślonym wzrokiem na liście powiewające w oddali. —…

Poranek nad Wielką Skałą Zabaw był spokojny i ciepły. Promienie słońca powoli rozgrzewały skały, a wiatr delikatnie poruszał liśćmi drzew. Na szczycie skały czekała już Kika, żółtozielona welociraptorzyca, skacząc z nogi na nogę. — Gdzie oni są? Gdzie?! — mruczała pod nosem. — Już powinni tu być! W tym momencie podszedł Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami, z nieodłącznym, spokojnym uśmiechem. — Cześć, Kika — powiedział. — Spokojnie, zaraz przyjdą. I rzeczywiście – po chwili pojawił się Rexi, czerwonawy tyranozaur, który dumnie niósł swój „ryczący kamień” na grzbiecie. Ale zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, na szczycie skały stanął Taro – szaroniebieski triceratops – z dużym liściowym plecakiem, wyraźnie ciężkim i…

Poranek nad Wielką Skałą Zabaw zaczął się jak zwykle – spokojnie, ciepło i beztrosko. Promienie słońca przebijały się przez liście wysokich drzew, rysując na ziemi mozaikę światła. Na szczycie skały Taro, szaroniebieski triceratops, rysował patyczkiem mapę okolic, marszcząc czoło z powagą godną dorosłego dinozaura. Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami, wygrzewał się na swoim ulubionym kamieniu, rozciągnięty jak leniwa jaszczurka. Kika, żółtozielona welociraptorzyca, skakała wokół nich, próbując na jednej nodze przeskoczyć nad stertą liści. — Patrzcie! Skaczę jak wulkanowy pchłoraptor! — zawołała, wykonując kolejny fikołek. Wtedy na skałę wbiegł Rexi — czerwonawy tyranozaur — z szerokim, dumniutkim uśmiechem. Jednak uśmiech ten miał w sobie coś dziwnego. Kika zatrzymała się i…

Poranek w dolinie u stóp Wielkiej Skały był rześki i pełen obietnic. Powietrze pachniało świeżymi liśćmi i ciepłą ziemią, a słońce nieśmiało przedzierało się przez lekkie chmurki. Na szczycie skały zebrała się czwórka przyjaciół. Taro, szaroniebieski triceratops, rysował coś patyczkiem w piasku, marszcząc przy tym czoło. Obok niego Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami, wygrzewał się na ciepłym kamieniu z zamkniętymi oczami, od czasu do czasu błogo wzdychając. Rexi, czerwonawy tyranozaur, próbował ustawić swoje ryczące kamienie w wysoką wieżę, ale co chwilę coś się przewracało, wydając zabawne dźwięki. I była jeszcze Kika – żółtozielona welociraptorzyca, która nie mogła usiedzieć w miejscu. Biegała w kółko, wymachując swoją torbą z liści i…

W dolinie u stóp Wielkiej Skały dzień chylił się ku końcowi. Słońce, czerwone jak dojrzały owoc, leniwie chowało się za horyzontem, malując niebo na różowo i pomarańczowo. Na szczycie skały, w miejscu znanym jako Wielka Skała Zabaw, czwórka przyjaciół siedziała razem, rozmawiając i planując kolejny dzień. Taro, szaroniebieski triceratops, skupiony rysował patyczkiem linie w piasku. Obok niego Kika, żółtozielona welociraptorzyca, biegała w kółko, wymachując torbą z liści i opowiadając o nowych pomysłach na zabawy. — I wtedy… zrobimy zawody na skakanie na jednej nodze! A potem labirynt z kamieni! A na końcu… kto znajdzie najdziwniejszy liść, ten wygrywa! — zawołała, wyrzucając ręce w górę. Dono, brązowy ankylozaur z pomarańczowymi łatkami,…