Cheddaria w opałach – Zamieszkaj z myszami

W cieniu wielkiego dębu Macher siedział owinięty w koc i sięgał łapką po ostatnie suszone szprotki. Po niedawnym „szturmie” do fosy jego futro pachniało kapustą i błotem, a jego duma leżała gdzieś pod warstwą glonów.

— Dość tych widowisk! — syknął do siebie. — Nadszedł czas taktyki, subtelności… i teatralnego geniuszu.

Tak oto narodził się plan. Macher postanowił wcielić się w nową postać: „Sierżanta Radosława”, uchodźcę z dalekiej Mysiej Doliny, któremu wiatr porwał domek, a los przywiał go do bram Cheddarii.

Przebranie przygotował starannie: sztuczne mysie uszy, futerko i ogon.

Następnego ranka stanął pod bramą Cheddarii, skulony, z workiem na plecach.

— Pomocy! — piszczał cienkim głosem. — Jestem Radosław, przemarznięty i bezdomny!

Strażnicy patrzyli z wieży.

— Coś… dziwnie znajomy — mruknął jeden.

— Ale ma mysie uszy. Musi być prawdziwy.

Sir Gucio wyszedł mu naprzeciw.

— O, duszo uciśniona! Wejdź w progi Cheddarii, gdzie serem się dzielimy, a honor mieszka w każdej mysiej szafce!

Z uśmiechem zaprowadził Machera do zamkowej kuchni.

Kuchnia Cheddarii była sercem zamku. Pachniała pieczonym serem, przypaloną kaszą i ziołami suszonymi nad paleniskiem. Na ścianach wisiały garnki, sitka, łyżki z patyków i jedna stara pokrywka, której nikt nie umiał zdjąć z haka.

Mysi kucharz, szef kuchni Bonifacy, spojrzał na Machera spod grubej brwi.

— Nowy? Dobrze. Do zmywaka.

I tak Macher został rzucony w wir kuchennego życia. Mył miski, taszczył garnki i obierał topinambur, którego nie umiał nawet wymówić. Mysie dzieci przyglądały mu się z rozbawieniem.

— To jego ogon? — spytała jedna.

Wszystko szło dobrze — aż do obiadu.

Podano trzy rodzaje sera: twardy, kremowy i tak śmierdzący, że nawet mysie dzieci patrzyły na niego z dystansem. Macher miał uczulenie na ser. Jeden kęs wystarczył, by zacząć… kichać. Głośno, donośnie, spektakularnie. Z ogonem podskakującym przy każdym kichnięciu.

Sir Gucio zerwał się z ławy.

— To klątwa! Klątwa! Ktoś rzucił czar na naszego gościa! Muszę interweniować!

Zanim ktoś zdążył go powstrzymać, Gucio pognał do komórki alchemicznej. Wymieszał mód, zioła, wodę z ogórków i kilka kropli płynu do naczyń.

Wrócił triumfalnie z eliksirem.

— Radosławie, wypij, a czar przeminie!

Macher, nie mając wyboru, przełknął łyk. W tej samej chwili jego koci ogon wyprostował się jak struna, a sztuczne ucho wpadło do talerza.

Kichając i poślizgując się na własnych łapkach, Macher wpadł wprost na balustradę, przeleciał nad kuchennym piecem i z pluskiem wylądował w balii z wodą.

Kiedy wypłynął, wyglądał jak przemoczony kot. Dosłownie.

Dzieci zapiszczały:

— On jest kotem!

— Zjadł ser i go rozerwało!

Gucio stanął na stole.

— Klątwa ujawniona! Nie lękajcie się, mieszkańcy! Wróg w futrze został wypędzony!

Król Gryzomir siedział w rogu i mruknął:

— Czasem mam wrażenie, że to wszystko nie dzieje się naprawdę.

Tego wieczora cała Cheddaria śpiewała:

„Przyszedł Radosław i przyniósł kłopoty,
Lecz Gucio go obdarł z kociej miernoty!”

A Macher, drapiąc się za uchem na skraju lasu, mamrotał:

— Niech to… zmywak, mop i kichanie. Franz… teraz twoja kolej.

Cheddaria spała spokojnie. Przez następną chwilę.

---

←Poprzednia bajka