Piksel i przytulisko – 10: Drzwi, które się otwierają

Tego ranka Piksel obudził się z uczuciem, którego nie umiał nazwać. Niepokój? Ekscytacja? A może jedno i drugie? Trawa była świeższa niż zwykle, powietrze pachniało jak pierwsze strony książki, której jeszcze nikt nie czytał.

Tofik chrupał marchewkę obok budy i spojrzał na Piksela.
— Smakuje… jak początek — powiedział, trochę zdziwiony.

Gwizdek zleciał z daszku z dramatycznym trzepotem skrzydeł.
— Ogłaszam! Dziś coś się wydarzy! Nie wiem co, ale wiatr to mówi!

Maurycy, jak zwykle sceptyczny, mruknął spod koca:
— Może to po prostu sobota.

Ale nawet Kamil przyszedł wcześniej niż zwykle. Przysiadł na murku i spojrzał gdzieś daleko ponad dachami.

Około południa rozległy się kroki. Nie jak zwykle – ciężkie i szybkie – ale spokojne, z lekkim szelestem sukienki i stukotem dziecięcych butów.

Dziewczynka z mamą pojawiły się przy bramie. Z nimi kuzynka – z rudym koczkiem i uśmiechem. A przy ich nogach… Lala.

Z obróżką, z nową smyczą i ogonem, który wirował jak śmigło samolotu. Pysk promieniał. Oczy błyszczały. Zobaczyła Piksela i szczeknęła – raz, krótko, znajomo.

Piksel podszedł do siatki powoli. Jakby bał się, że to sen. Ale zapach był prawdziwy. Dźwięk też. Lala podbiegła i dotknęli się nosami przez ogrodzenie. Tak po prostu. Jakby nie minął ani dzień.

Dziewczynka powiedziała:
— Mama mówiła, że czasem trzeba wracać po to, co ważne.

Kuzynka dodała:
— A ja pomyślałam, że skoro oni tak się kochają, to ci tu… też mogą być kimś dla mnie.

Opiekunka schroniska przyniosła obrożę. Piksela aż zatrzymało w miejscu.
— Serio? Ja? — zapytał sam siebie.

Lala usiadła obok i spojrzała na niego z iskrą, którą znał dobrze. Dziewczynka wyciągnęła z kieszeni mały kocyk. Jego zapach.

Piksel podszedł. Opiekunka zapinała obrożę z uśmiechem.
— Nie za ciasna. Tak w sam raz — powiedziała.

Tofik stał z wielkimi oczami i trzymał w łapkach marchewkę.
— Masz… na drogę. Ta była słodka. Dobra na nowy początek.

Gwizdek położył przed nim małe piórko.
— Na szczęście. I żebyś czasem pomyślał o nas, jak zawieje wiatr.

Maurycy podszedł i podał mu swój ulubiony kamyk.
— Nie gub go. Ja zawsze wszystko gubiłem, a ten trzymał się latami.

Kamil uśmiechnął się lekko.
— Wiesz, gdzie mnie znaleźć. Wystarczy, że spojrzysz w górę.

Piksel po raz ostatni spojrzał na podwórko. Na budy. Na trawę. Na miejsce, które przez tyle dni było wszystkim.
A potem przeszedł przez furtkę.

Wtedy wydarzyło się coś jeszcze.

Kuzynka dziewczynki, która przez cały czas obserwowała resztę zwierzaków, podeszła do opiekunki.
— One… też tu mieszkają?

— I czekają — odpowiedziała kobieta.

Kuzynka spojrzała na Tofika, który wycierał oczy. Gwizdka, który patrzył w ziemię i Maurycego, który udawał, że patrzy na chmury.
— A mogą… zamieszkać z nami?

Wystarczyło kilka spojrzeń, kilka podpisów. I decyzja, która miała zmienić wszystko.

— Czasem dobre zakończenia są jak domino — powiedział Kamil, kręcąc ogonem. — Wystarczy jeden ruch.

Dwa samochody ruszyły prawie jednocześnie. Jeden z Pikslem i Lalą, drugi z Tofikiem, Gwizdkiem i Maurycym.

Uliczki mijały cicho. Świat, który wcześniej był nieznany, teraz wyglądał jak droga do domu.

Nowe domy stały obok siebie. Oddzielone tylko niskim płotkiem i kilkoma krzakami. W ogrodzie po lewej Lala goniła motyla. W ogrodzie po prawej Gwizdek ćwiczył lądowanie na nowej huśtawce.

Wieczorem, gdy słońce zgasło powoli, światła w obu domach zapaliły się niemal jednocześnie. Piksel siedział przy oknie i spojrzał przez szybę.

Po drugiej stronie siedzieli Tofik, Gwizdek i Maurycy. I machali łapkami.

On też pomachał.

Nie musieli mówić nic. Wystarczyło, że widzieli się nawzajem.

Tymczasem, na dachu starego schroniska, siedział Kamil. Wiatr poruszał jego futrem, a pod łapami miał blachę, która nadal pamiętała stukanie łapek.

Patrzył na światła dwóch domów, które migotały obok siebie. Cicho powiedział:
— Zamknięto jedno schronienie, ale otwarto cztery serca. To chyba uczciwa wymiana.

I zniknął w cieniu komina.

A w miejscu, gdzie kiedyś był cień, zajaśniało coś, co przypominało wiosnę.

---

←Poprzednia bajka