Ten poranek zaczął się jak wiele innych. Piksel obudził się wcześniej niż zwykle, zanim jeszcze słońce zdążyło wyjrzeć zza dachów. Schronisko spało spokojnie. Tofik chrapał cicho pod stertą słomy, Gwizdek śnił na jednej nodze, a Maurycy przeturlał się na drugi bok z głośnym westchnięciem. Tylko Lala już nie spała. Kręciła się w miejscu, merdając ogonem, z radością w oczach. Skakała, podgryzała stary patyk, a potem ponownie biegła w stronę siatki. Piksel obserwował ją w milczeniu.— Coś się dziś dzieje — powiedział cicho sam do siebie. Nie potrafił jeszcze powiedzieć co, ale czuł to w łapach. W powietrzu było coś innego — nie napięcie, nie lęk, raczej coś jak… oczekiwanie. Zza…

Poranek po burzy był zaskakująco jasny. Słońce przecierało się przez ciężkie jeszcze chmury, kapiąc światłem na mokre dachy i parujące alejki. Przytulisko oddychało spokojniej, jakby po wielkim wysiłku. Psy suszyły swoje kocyki, króliki drzemały wtulone w słomę, a Gwizdek rozkładał skrzydła w nadziei, że słońce zrobi z nich znów coś użytecznego. Piksel, jak zwykle, patrolował ogrodzenie. Lubił tę ciszę po deszczu, kiedy wszystko pachniało świeżością i czymś jeszcze — czymś trudnym do nazwania. Nadzieją? Zatrzymał się przy jednym z rogów. Coś wystawało spod siatki — zmięty kawałek papieru, częściowo wilgotny, częściowo zakurzony. Chciał już go odrzucić, ale kątem oka dostrzegł litery. Małe, koślawe pismo. Rozprostował go ostrożnie łapą.„…za tobą tęsknię.…

Wieczór zaczął się jak każdy inny. Szarość nieba zsunęła się powoli na dachy, latarnie zaczęły mrużyć oczy, a przez ogrodzenie schroniska wpełzł znajomy zapach miasta: mieszanka kurzu, pieczonego chleba i czegoś nieokreślonego, co Gwizdek zwykł nazywać „aromatem wielkiej przygody”. W tle słychać było cichy turkot przejeżdżającego tramwaju, a gdzieś w oddali zaszczekał samotny pies. Tego wieczoru powietrze było gęstsze niż zwykle. Pachniało nie tylko piekarnią, ale też deszczem, który jeszcze nie spadł. Drobne światła miasta migotały za ogrodzeniem jak małe gwiazdki, które zeszły na ziemię. W schronisku panowała półsenna atmosfera — Piksel leżał z głową opartą o łapy, Lala podgryzała końcówkę starego kocyka, a Tofik drzemał z nosem wtulonym w…

Schronisko o tej porze przypominało zamknięty świat. Wiatr poruszał pojedynczymi liśćmi, które zawędrowały aż pod siatkę. Księżyc rzucał mdłe światło na mokrą trawę, a gdzieniegdzie coś cicho zaszeleściło — jakby samo powietrze oddychało ostrożniej po zmroku. W jednej z bud, przykryty wystrzępionym kocem w kratkę, siedział Piksel — czarny kundelek z białą, kwadratową łatką na lewym oczku. Patrzył w stronę miasta — daleko za ogrodzeniem majaczyły światła wieżowców, a czerwone punkty reklam mrugały leniwie. Czasem wydawało mu się, że wszystko to dzieje się w innym świecie. W świecie, który już go nie dotyczył. Usłyszał ciche stukanie łapek. Nie musiał się odwracać — rozpoznałby ten rytm wszędzie. — Co robisz? —…