Tego dnia, w niepozornym domu na skraju małego miasteczka, trójka rodzeństwa: Antek, Julia i Jakub Szymańscy znalazła na strychu starą, zakurzoną książkę w twardej oprawie. Dzieci z ciekawością przetarły okładkę i niemal wypuściły tom z dłoni. Ich oczom ukazała się rozwarta paszcza dinozaura! Okazało się, że była to stara książka taty – ilustrowany album o dinozaurach. Fascynacja prehistorycznymi stworzeniami szybko ogarnęła wyobraźnię dzieci, a pokój na piętrze stał się bramą do przeszłości. Postanowili zamienić go w tajemniczą wyspę, którą wciąż władały dinozaury.

– Dziś nasz pokój zamieni się w prehistoryczną wyspę! – ogłosił Antek, otwierając książkę na stronie z poszarzałą mapą świata.

Julia, zawsze pełna pomysłów, zaczęła układać zielone prześcieradła i kocyki, tworząc gęste dżungle i mokradła, podczas gdy Jakub, najmłodszy z rodzeństwa, przygotowywał figurki dinozaurów, które mieli w domu. Razem z Antkiem zbudowali z klocków wulkan, gotowy w każdej chwili wybuchnąć.

– Spójrzcie! – zawołała Julia, wskazując na figurkę diplodoka. – To jeden z największych lądowych dinozaurów, który kiedykolwiek żył. Dzięki swojej długiej szyi mu zjadać liście prosto z drzew.

– A to jest pterodaktyl – dodał Jakub, podnosząc plastikowego stwora z dużymi skrzydłami. – Nie jest dinozaurem, ale żył wśród nich. No i potrafi latać!

Antek trzymając w ręku figurkę tyranozaura, powiedział:

– A ten to prawdziwy drapieżnik. Patrzcie na te ostre zęby! Żywił się innymi dinozaurami. Arr! Arr!

Ich pokój szybko zamienił się w żywą scenę rodem z jurajskiego okresu. Dziecięca wyobraźnia ożywiła wszystkie zabawki i przedmioty w pokoju, a dinozaury zaczęły przemierzać wyspę w poszukiwaniu pożywienia i schronienia.

Podczas gdy Antek, Julia i Jakub wędrowali po swojej magicznej wyspie dinozaurów, natrafili na grupę wyjątkowo przyjaźnie nastawionych dinozaurów, które zaczęły opowiadać im o sobie, dzieląc się historiami ze swojego prehistorycznego świata.

Pierwszy z nich, wielki i majestatyczny brachiozaur o imieniu Bruno, opowiedział im, jak spokojnie żyje wśród wysokich drzew.

– Jestem brachiozaurem i żywię się liśćmi z najwyższych drzew – powiedział Bruno. – Moja długa szyja to nie tylko sposób na zdobycie pożywienia, ale także świetne obserwatorium. Mogę z tej wysokości podziwiać nasz piękny świat. A przy okazji zajadam ze smakiem liście, których nie może dosięgnąć nawet diplodok!

– Wow! Szkoda, że ja nie jestem taki wysoki. Mógłbym wtedy bez problemu ściągać wszystkie zabawki z szafy, bez wchodzenia na krzesło! – powiedział roześmiany Antek.

Następnie z cienia wyszedł mały, ale energiczny dinozaur o imieniu Dexter, który okazał się być welociraptorem. Dexter też podzielił się z dziećmi swoją historią. Opowiedział o swojej szybkości i zręczności, które czyniły go jednym z najbardziej sprytnych łowców.

– Cześć! Jestem Dexter i choć jestem mały, to jestem bardzo szybki i zwinny. Uwielbiam biegać po naszej wyspie i odkrywać nowe miejsca. A to, co najbardziej lubię, to zabawy w chowanego wśród gęstych paproci – rzekł Dexter, skacząc wesoło wokół dzieci.

– Jak fajnie, że nie wszystkie dinozaury są mięsożerne i możemy z nimi porozmawiać – powiedziała Julia, wskazując na stegozaura. – To kolejny wielbiciel roślin. Patrzcie, ma płyty na grzbiecie, które pomagają mu regulować temperaturę ciała.

Zza krzaków wyłoniła się Stella, stegozaur, która swoim spokojnym głosem opowiedziała dzieciom, jak jej płytki pomagają regulować temperaturę ciała. Powiedziała także, że jej ostry ogon służy jej do obrony przed drapieżnikami.

– Witajcie, przyjaciele. Jestem Stella i moje życie to spokojne wędrówki w poszukiwaniu smakowitych roślin. Moje płyty nie tylko wyglądają imponująco, ale i chronią mnie przed zbyt ostrym słońcem. A mój ogon? To moja tajna broń! – powiedziała Stella, delikatnie machając swoim kolczastym ogonem.

Gdy dzieci przechadzały się dalej, spotkały Piotra, pteranodona, który wylądował obok nich z gracją. Piotr opowiedział im, jak to jest szybować wysoko po niebie i obserwować całą wyspę z góry.

– Hej, jestem Piotr i choć nie jestem dinozaurem, tylko prehistorycznym gadem, to spędzam większość czasu, szybując w niebieskich przestworzach. Z góry wszystko wygląda zupełnie inaczej, a ja czuję się jak prawdziwy władca nieba – powiedział Piotr, rozkładając swoje imponujące skrzydła.

– Czy pterodaktyle to twoja rodzina? Jesteście do siebie nawet podobni – zapytał zaciekawiony Jakub.

– Tak, są moimi kuzynami. Żyjemy w nieco innych miejscach i trochę się od siebie różnimy. Bystrzy z was obserwatorzy, że to zauważyliście!

Podczas gdy dzieci bawiły się i uczyły, ich pokój wypełnił się dźwiękami prehistorycznego świata: rykiem dinozaurów, szumem wiatru przelatującym przez dżunglę i odgłosami erupcji wulkanu. Dla Antka, Julki i Jakuba ta wyprawa była nie tylko zabawą, ale i nauką, podczas której odkrywali sekrety dawno wymarłych stworzeń.

– To niesamowite, że takie zwierzęta żyły kiedyś na Ziemi. Wyobrażacie to sobie? – powiedział zachwycony nową wiedzą Antek.

– Tak, mama na pewno by się ucieszyła gdyby Bruno zjadł jej wszystkie liście z drzew w ogrodzie – odparła Julka, a cała trójka natychmiast wybuchnęła śmiechem.

Gdy dzień dobiegał końca, a wyspa dinozaurów powoli znikała w mrokach nocy, dzieci długo jeszcze rozmyślały nad poznanymi zwierzętami. W ich snach wyspa dinozaurów wciąż tętniła życiem, a Julka, Antek i Jakub marzyli o kolejnych przygodach.