Pewnego deszczowego dnia Zuza i Burek postanowili udać się na magiczną wyprawę, szukając ukrytego skarbu deszczu. Kropelki deszczu opowiadały im, że gdzieś na skraju tęczy kryje się tajemniczy skarb.

„Kap, kap, kap…” szemrały kropelki, kiedy dotykały liści drzew. Zuza i Burek wsłuchiwali się w ten delikatny dźwięk, który wydawał się prowadzić ich do ukrytego skarbu.

Przeszli przez kolorowy las, gdzie deszczowe krople tańczyły wśród liści. „Kap, kap, kap…” śpiewały, malując tęcze na niebie. Zuza i Burek podążali za tęczowym światłem, przekonani, że ukryty skarb jest coraz bliżej.

Nagle dotarli do polany, gdzie deszcz tworzył magiczne wzory na jeziorze. „Szuu, szuu…” szemrał wiatr, unosząc mgłę nad powierzchnią wody. Zuza i Burek zaczęli szukać w gęstej mgle, przekonani, że skarb jest tuż pod ich nosem.

W miarę jak szli, deszcz stawał się intensywniejszy, a krople tańczyły w rytmie ich kroków. „Bęc, bęc…” dudniły o ziemię, wywołując euforię. Zuza i Burek wiedzieli, że są blisko ukrytego skarbu.

W końcu, gdy słońce zaczęło przebijać się przez chmury, odkryli tęczowy kamień na środku polany. „Ach, to on! Nasz ukryty skarb deszczu!” zawołała Zuza. Kamień świecił w najpiękniejszych barwach tęczy.

Zuza i Burek wrócili do domu, trzymając w dłoniach swój skarb. Teraz, gdy deszcz padał, wiedzieli, że tajemniczy kamień rozświetli chwilę. „Kap, kap, kap…” padał deszcz, jakby gratulując im odnalezienia skarbu.